Geertje Visser: Afscheid
De laatste week voor de schoolvakantie begon met afscheid. Afscheid van de crèche van de kleine zoon, omdat hij inmiddels niet meer zo klein is.
Afscheid van de oude basisschool, omdat die (dit zijn niet mijn woorden) ‘stomme ouders zo gemeen waren om helemaal van Amstelveen-Noord naar Amstelveen-Zuid te verhuizen’.
Afscheid van juf Madelein van de Montessorischool, de kleuterjuf der kleuterjuffen, omdat ook Juf Madeleinen met pensioen moeten. Afscheid van de oude baan omdat er een nieuwe baan voor in de plaats kwam. En afscheid van mijn moeder.
Mijn moeder had met vierenzestig jaar nog lang niet de doodgaangerechtigde leeftijd bereikt, maar daar had de kanker mooi geen boodschap aan. Hoe hard we met z’n allen ook probeerden om hem telkens een stapje voor te blijven, hij wist ons binnen no time in te halen. Naar de chemokuur luisterde hij niet. De traplift in huis, het bed in de woonkamer en het bataljon aan Thuiszorgengelen dat daags kwam helpen bij het douchen en aankleden: hij trok zich er geen moer van aan en woekerde stoïcijns verder.
En toen, op vrijdagavond - de laatste schooldag - overleed mijn lieve, mooie moeder.
Mijn moeder, die mijn jeugd tot één fijne, warme herinnering maakte. Die mij volledig vrij liet om te worden wie ik wilde worden (maar wel eens subtiel vroeg of ik toch niet weer eens gewóón haar wilde nemen). Mijn moeder, die als allerliefste oma een soort mythisch wezen was hier in huis. En mijn moeder, die – net als alle moeders – altijd onvoorwaardelijk trots was op wat ik deed.
Die glunderend rondliep op Jazz in het Dorp en in het dagboek dat ze mijn zoon na haar dood naliet, op 24 augustus 2015 liefdevol schreef ‘Jazz in het Dorp was een groot succes. ’s Avonds laat kwamen je vader en oom behoorlijk vrolijk thuis. We hebben verschrikkelijk gelachen om alles wat ze uitkraamden.’ En die altijd de laatste editie van de AmstelveenZ opgeslagen bij dit stukje op de koffietafel legde, zodat ze het bezoek er subtiel (doch adequaat) op kon wijzen.
Dit jaar zal ik haar missen op Jazz in het Dorp. Maar deze AmstelveenZ komt vast opengeslagen op de koffietafel te liggen. Want dit stukje is voor mijn moeder. Omdat ik onvoorwaardelijk trots ben op wie zij was.
Geertje Visser
